အိမ်မက်က နိုးတဲ့ည

ညက ငါ့ကို ကြည့်နေတဲ့ ညကပေါ့  
အိမ်မက်ထဲမှာ  
ငါက သက်တန့်လေးဖြစ်နေတယ်  
အရောင်တွေစုံလို့ပေါ့  
ချစ်သူကိုကျောပေါ်မှာတင်  
ငါလမ်းလျှောက်ထွက်ခဲ့တာလေ  
ကမ္ဘာရဲ့ အစွန်အဖျားကိုရောက်တော့  
နာကျင်စရာကျောက်ဆောင်ကျောက်ခဲတွေကို ပစ်ချလွင့်ပစ်  
ငါ့ခန္ဓာနဲ့ တံတားထိုးတော့ ချစ်သူကရယ်တယ်  
ဟိုဘက်အစွန်းမှာ ဘာတွေရှိသလဲတဲ့  
ကိုယ်လဲဘယ်သိပါ့မလဲချစ်သူရယ်  
ဒီလိုပဲ အမှောင်ထဲက အလင်းတွေကို မျှားကြတာပေါ့  
ကိုယ်တို့သွေးတွေ မခမ်းမချင်းလေ  
အိမ်မက်ကနိုးတော့  
ငါးမျှားချိတ်မှာ ငြှိနေခဲ့တဲ့စိတ်ကို ဆွဲနှုတ်  
ညကို ငါပြန်ကြည့်နေမိတော့တယ်  
အဖြူ အမည်း ပိတ်ကားတစ်ချပ်လို…။ ။