အသုံးမကျတဲ့ဇာတ်လမ်း

ထမင်းတစ်လုပ်ဝါးမိတိုင်း  
ဆာလောင်မွတ်သိပ်နေတဲ့ ချို့တဲ့ပါးစပ်တွေကို သတိရတယ်

ဇိမ်ကျကျအိပ်ရာပေါ် အိပ်လိုက်တိုင်း  
တမံတလင်းပေါ်က ကျောတွေကို အားနားမိတယ်

ပြောချင်တာ လွတ်ခနဲ ပြောလိုက်တိုင်း  
ပြောခွင့်မရှိတဲ့ ပါးစပ်တွေအတွက် နာကျည်းမိတယ်

ကြည့်ချင်တာတွေ ကြည့်ခွင့်မရှိတဲ့ မျက်လုံးတွေအတွက်  
တစ်ခုခုတော့ လုပ်ပေးချင်တယ်

ဒီဇာတ်လမ်းမှာ  
အတ္တက မင်းသား၊ ငါက ဗီလိန်ပါ။  
အတ္တထိုးသမျှ ကြိတ်သမျှ ငါ့မှာ နဖူးကွဲ ဒူးပြဲ။  
အတ္တ ချည်နှောင်သမျှ ငါ့မှာ မလှုပ်သာ မလူးသာ။  
အသုံးကျတာ တစ်ခုမှ မလုပ်ခြင်းတွေ ပိုင်ဆိုင်ပါတယ်။

ကျွန်တော်ဟာ အရှက်နဲခဲ့ပါတယ် ဖေဖေ။